Nunha única meiga, Aquelarre, están todas. A meiga da vasoira que suca os ceos producindo o máis sincero noxo entre as xentes coa súa sonora gargallada; a meiga de aspecto repugnante e cheiro inaguantable; a meiga galega, vasca ou navarra,… a meiga de idade infinita. Certo día, pode que en Fisterra ou en Cabo Vilán, Aquelarre acudiu ó prado do Demo un primeiro sábado de lúa chea, e alí xaceu con el. Iso fixo que parte da súa anatomía tomara forma de animal. Axiña destacou de entre tódalas amantes do Demo, e si algunha vez foi fermosa, pouco se pode adiviñar, xulgando o seu aspecto cadavérico. A súa soa mirada, pode causar mal de ollo. Alá, polos tempos da Inquisición, foi queimada na fogueira. De pouco servíu, porque Aquelarre sempre rexurde das súas cinzas.
O MUNDO DAS MEIGAS: AQUELARRE.
Advertisements
