Chove en Santiago
meu doce amor.
Camelia branca do ar
brila entebrecida ô sol.
Madrigal a cibdá de Santiago.
Neste mes de agosto cúmprense 75 anos da morte de Federico García Lorca, un dos máis grandes poetas que dou de si a lingua castelá. Aínda que é lembrado principalmente como poeta, a súa versatilidade fixo que afondara tamén noutros xéneros, polo que tamén é un recoñecido autor teatral. Toda unha frutífera traxectoria truncada polos máis miserentos acontecementos ocorridos en España.
Na súa poesía fica reflectida as cores, arrecendo e folclore da súa Andalucía natal. Pero lonxe de limitarse a iso, Lorca acolleu tamén na súa poesía multitude de influencias chegadas a través dos seus amigos e das súas viaxes, exemplo diso é o seu célebre “Poeta en Nueva York”.
Durante a súa vida, Lorca viaxou varias veces a Galicia. Entrou en contacto con varios intelectuais galegos da época, pero sobre todo, trabou unha maior amizade con Eduardo Blanco Amor. De feito, o autor de “A esmorga” sería quen publicara os seus “Seis poemas galegos”.
E é que a vinculación e o compromiso de Lorca coa cultura galega foi tal, que incluso asumiu o maior dos retos para calquera escritor: escribir nunha lingua que non é a propia. O resultado foron os “Seis poemas galegos”. En ocasións cuestiónanse o verdadeiro grado da súa autoría, pero, de tódolos xeitos, trátase de poemas que, a pesar da súa sinxeleza, son enormemente fermosos e con gran sentido da musicalidade, algo que sempre caracterizou toda poesía de Lorca.
Seis poemas galegos (1935):
Madrigal a cibdá de Santiago.
Romaxe da Nosa Señora da Barca.
Cantiga do neno da tenda.
Noiturnio do adoescente morto.
Canzón de cuna pra Rosalía Castro, morta.
Danza da lúa en Santiago.
AGUAMORTA 