OS MUIÑOS DE ABALO, EN CATOIRA: UNHA CERCANA VISITA Ó PASADO.

Imaxínense por un intre que se atopan nos finais do século XIX ou nos principios do XX. Pensen no sufrimento de carregar con quilos e quilos de millo enriba dun carro. Cómo de longas e frías habían de ser aquelas noites no muíño. Quizáis tanto, que pola capacidade de adaptación e supervivencia do ser humanos, foron capaces de inspirar esas cantigas que todos coñecemos, e que son capaces de ruborizarnos só con escoitalas.

O de Abalo, en Catoira, é un conxunto de muíños único.  En primeiro lugar, porque os muíños de vento non eran moi comúns na nosa zona. Aínda que nós na Arousa temos o privilexio de contar con un, que é un dos elementos máis importantes dos que constituen o noso patrimonio. A boa conservación dos muíños de Abalo, son unha gran axuda para coñecer algo máis da arquitectura pasada do noso muíño de vento.

O muíño “Monte Mesón” é o mellor conservado. Cómo podemos ver, aínda posúe as súas aspas ou abanos.

Como era de  esperar, cando no val fai un día de calma e calor , no outeiro onde están os muíños un vento chirriante sopra con violencia. Non é de estrañar que sexan ata tres os muiños que alí se atopan, e de que os tres gozaran de gran actividade. Como se pode observar, o outeiro ofrece unhas espectaculares vistas á Ría.

Ó igual que o muíño da Arousa, os muíños de Abalo son construcións moi sinxelas. Son de planta circular e están construídas de granito. As aspas e as portas eran de madeira, mentres que o tellado estaba cuberto de tellas e pedras, materiais pesados en todo caso, pensados para non sucumbir á acción do vento.

Irónica imaxe na que podemos ver xuntos exemplos de muíños de vento de onte e de hoxe. Seguro que os irmáns modernos dos muíños de Abalo nunca contarán có mesmo aprecio có que hoxe conta este complexo.

Aquí vemos o interior do muíño que está en peor estado de conservación. É o único que non xa non ten tellado, pero no seu interior, ainda que semella unha escombreira, pódense recoñecer elementos da antiga edificación.

Os muíños foron restaurados fai 20 anos. É unha desas visitas esquecidas, pero imprescindibles, un exemplo máis de que non é necesario desplazarse moitos quilómetros para atopar fermosos recunchos con encanto. Iso sí, debemos insistir en que pode non tratarse dunha visita moi cómoda, pois a presencia do vento é constante alí, pois o vento é, como non podía ser doutra maneira, é o último morador dos muíños de Abalo.