PETROGLIFOS “OS MOUCHOS”, O LEGADO DO LEONARDO DA VINCI GALEGO.

Un momento da nosa visita.

A semana pasada, o conxunto arqueolóxico de petroglifos de “Os Mouchos”, situados na parroquia de Leiro, en Rianxo, saltaban ós medios de comunicación, ó ser víctimas dunha desagradable imaxe: a de ver manchas de pintura branca sobre eles. Na pasada fin de semana tivemos ocasión de visitar o conxunto cun guía de excepción: Juan Carlos Collazo, o brazo rianxeiro dos Pandulleiros. E, certamente, fomos sin facernos moitas expectativas, pois xa sabemos que os trazos da Historia non son moi dados a mostrarse con alegría.

Pero estábamos totalmente equivocados. O dos Mouchos é todo un museo ó aire libre, unha morea de obras de arte regaladas sobre a pedra que está na superficie, e seguramente tamén na que está soterrada. Aparecen alí gravadas sobre esceas de caza, de montura; diversos animais coma cervos, cans e cabalos, nalgún, có seu xinete ó lombo. O autor (ou autores), este xenio do Neolítico, era veciño noso. Sen ter as súas cualidades desenvolvidas como home primitivo que era, este mestre tiña un talento innato e inusual que o levou a traballar sen descanso nas súas obras, ata chegar incluso a dominar a perspectiva. Un talento que, de seguro, nin se pode comparar con alguén que esté vivo nos nosos días. Quizáis, poderíase pensar que estamos ante un Leonardo da Vinci rianxeiro da Idade do Ferro.

En todo caso, e o máis frustrante de todo isto, é presenciar o difícil que é que se valore o noso, ata o punto de sentirnos moitas veces incapaces de manter como se merece a obra dun xenio que viveu fai catro mil anos. E tamén o feito de darse o caso que, ante estas xeniais e únicas obras de arte que están ó lado da nosa casa, nin as coñezamos, nin as valoremos, nin as visitemos. E iso que seguro se nos fai imprescindible visitar lugares como a Cova de Altamira en canto temos oportunidade.

Por últimos, gustaríanos disculparnos pola mala calidade da imaxe. Prometemos fotos á altura dos nosos lectores nun futuro, a poder ser próximo.

O CON DO MOUCHO: O SEU NOVO MURAL XA É TODO UN SÍMBOLO

O popular bar da Arousa “O Con do Moucho” estreaba fai unhas semanas un mural que preside a súa terraza e que, case pouco despois, xa se convirteu nun dos grandes símbolos das nosas rúas. O mural está confecioado a base de mosaico e pintura e mostra a figura dunha serea. Está inspirado no deseño de Castelao para o escudo de Galicia, moi coñecido polo seu lema “denantes mortos que escravos”. Nesta ocasión, o lema escollido foi, como non podía ser menos, “moucho pó peito”. E no escudo aparece representado un moucho, ave que da nome á rúa e ó bar. Baixo o tridente que porta a serea podemos ver a firma do autor, “Lasko”, que ven sendo o diminutivo de Nicolás Iglesias. Nicolás descubriu a súa inquietude pola creación fai xa anos, durante un obradoiro de albañilería. Gran admirador do universo daliniano, a súa obra acada a súa gran expresión, ata o de agora, de portas para adentro da súa casa. Pero o novo mural do Con do Moucho non é a única obra que podemos admirar del, pois no propio Con do Moucho, no interior do bar, podemos ver unha columna que emula a cheminea dunha fábrica, tan habituais que foron antigamente na Arousa. Na parede podemos ver tamén unha guitarra que emula un peixe nadando. Así pois, moitos parabéns ó Con do Moucho e ó autor do mural e oxalá que moi pronto podamos ver máis exemplos da súa xenialidade.

OS COMENZOS DO CINE NA AROUSA, ANO 1935.

Pode que o lembremos como a época dourada do cine na Arousa o asociemos a heroes tan dispares como Cantinflas, Superman ou Bruce Lee, ademáis dunha velliña có seu pano negro á cabeza, que se apostaba diante das portas dos cines Arosa e Capitol rodeada de lambetadas, onde ían todos os nenos a arremuiñarse. Pero o cine na Arousa tivo unha esplendorosa época nada máis chegar a luz eléctrica, precisamente, cando menos medios se dispuñan.

Rapaces agardando para entrar no Cine Arosa.

Un artigo publicado no xornal madrileño “La Estampa” cóntanos todo iso en primeira persoa. O xornalista de dito xornal, Lorenzo Carriba, pasou unha tarde na Arousa en marzo de 1935, só uns meses despois de que a Illa “proclamase” o seu estado independente. Os relatos que se suceden ó longo do artigo son unha testemuña excepcional para o presente, polo que sen dúbida non imos tardar en volver moitas veces a este documento.

De entre todas as historias que se van sucedendo ó longo desa tarde, atopamos o relato da nova sensación que percorría toda a Arousa: o cine. A xente cóntalle ó xornalista que dous alemáns (os irmáns Willisch) montaran unha central eléctrica, que estaba a chamar a revolucionar a vida cotiá. Así pois, só un mes despois de que a luz por fin chegara á Arousa, había xa dous cinematógrafos de cine mudo. Un terceiro sonoro inaugurábase, precisamente, a mesma tarde da visita do xornalista. O seu nome pode que lles sexa familar, O Capitol. Para que este funcionara, as luces das casas tiñan que estar apagadas, pero lonxe de importalles iso ós nosos veciños de entón, semella que se prestaban gustosamente.

Maurice Chevalier era o actor de moda na Arousa de 1935.

Foi así como as rapazas da Arousa andaban todas namoradas do galán da época, o actor francés Maurice Chevalier, gracias ó seu filme “El desfile del amor” (“The love parade” na versión orixinal). Unha película ésta do ano 1929, polo que tan só seis anos despois chegaba a proxectarse na Arousa.

Polo tanto, agora coñecemos que, ademáis da época na que conviviron os cines Arosa e Capitol, houbo un tempo no que na Illa eran tres os cines que había. A maxia do sétimo arte ten estas cousas.

O ESTRAÑO CONXUNTO DE CARREIRÓN

 

Carreirón nunca deixa de ser un lugar ateigado de sorpresas, coma un espazo inacabable onde o visitante sempre descubre algo novo. Normalmente debido a aves, que tanto fuxen  e non se deixan ver, como que se dedican a revoar sobre un. Ou polas intensas cores da vexetación, tan diferentes segundo a época do ano, ou ese mencer, ou ese solpor, que nunca antes se nos dera por observar.

Pero nesta ocasión non é un froito da natureza a que fai que desviemos a nosa atención, senón un conxunto, que poderíamos dicir “escultórico”, aínda que resulta ben difiícil de definir. Trátase duns troncos encravados na area da praia, e moi ben plantados, diríamos, pois alí se erguían axenos ós fortes ventos destes días.

Unha figura destaca de entre o resto, un tronco delgado e o máis alto de todos. Semella querer ser un cruceiro, quizais nunha versión marítima, cunha nasa colgando no alto. As outras figuras tampouco desmerecen e a ningunha lle falta detalle de adornos de cunchas, piñas e demais.

Descoñecemos a qué se deben. Serán os xogos infantíns duns nenos, ou pode que a obra dalgún artista experimental. En todo caso, o conxunto, lonxe de pasar desapercibido, xoga ó despiste nunha das praias de Carreirón. Pode resultar unha imaxe inquedante, polo que é mellor non velo a certas horas…

 

A VIAXE COMENZOU

Dende o pasado venres e durante todo o mes de xullo, a nosa Aguamorta irá máis aló do mundo virtual, para tomar forma física mediante unha exposición pictórica, que ten lugar na sala de exposicións do Auditorio da Illa de Arousa. “A viaxe da Aguamorta”, é unha coleción de 20 lenzos que fan un percorrido pola Illa de Arousa no espacio e no tempo. Non queremos perder a ocasión de agradecer a presenza de todos cantos se achegaron á inauguración o pasado venres. Así como temén facer un agradecemento especial a Xoán Dopico por toda a súa gran axuda durante os preparativos da exposición, e tamén a María e a Dani, do bar O Museo, por cedernos un pedaciño da súa fermosa terraza para a ocasión.