O CON DO MOUCHO: O SEU NOVO MURAL XA É TODO UN SÍMBOLO

O popular bar da Arousa “O Con do Moucho” estreaba fai unhas semanas un mural que preside a súa terraza e que, case pouco despois, xa se convirteu nun dos grandes símbolos das nosas rúas. O mural está confecioado a base de mosaico e pintura e mostra a figura dunha serea. Está inspirado no deseño de Castelao para o escudo de Galicia, moi coñecido polo seu lema “denantes mortos que escravos”. Nesta ocasión, o lema escollido foi, como non podía ser menos, “moucho pó peito”. E no escudo aparece representado un moucho, ave que da nome á rúa e ó bar. Baixo o tridente que porta a serea podemos ver a firma do autor, “Lasko”, que ven sendo o diminutivo de Nicolás Iglesias. Nicolás descubriu a súa inquietude pola creación fai xa anos, durante un obradoiro de albañilería. Gran admirador do universo daliniano, a súa obra acada a súa gran expresión, ata o de agora, de portas para adentro da súa casa. Pero o novo mural do Con do Moucho non é a única obra que podemos admirar del, pois no propio Con do Moucho, no interior do bar, podemos ver unha columna que emula a cheminea dunha fábrica, tan habituais que foron antigamente na Arousa. Na parede podemos ver tamén unha guitarra que emula un peixe nadando. Así pois, moitos parabéns ó Con do Moucho e ó autor do mural e oxalá que moi pronto podamos ver máis exemplos da súa xenialidade.

25 ANOS DA APARICIÓN DA AREA DA SECADA NA SERIE DE TVE “BRIGADA CENTRAL”

Os máis novos non se acordarán, por algo son xa 25 anos, pero “Brigada Central” foi unha existosa serie de Tve, cando a pública aínda dispuña daquela supremacía, pois as teles privadas estaban aínda nos seus albores. Foi emitida a finais de 1989 e principios de 1990 e o seu capítulo 9, titulado “El Cebo” estivo dedicado a unha trama de narcotráfico, e gran parte do capítulo estivo rodado en Vilagarcía.

Inicio da persecución, camiño á Area da Secada.

O guión foi do prolífico escritor Juan Madrid, autor de numerosas novelas entre as que se atopa “Días Contados“, que foi levada ó cine. Ademáis da Arousa, aparecen outros escenarios moi recoñecidos por nos, como o muelle de Ferrazo, a Praza de Abastos de Vilagarcía ou a antiga sede da Policía Municipal.

Pero o que revolucionou por completo a Arousa foi a chegada do equipo de rodaxe á Area da Secada. A expectación era enorme sobre todo pola presencia na Arousa do protagonista da serie, Imanol Arias, daquela considerado todo un sex symbol.

Escena do capítulo na Area da Secada, con bateas ó fondo.

Nun dos capítulos máis galegos de toda canta serie nacional haxa, incluso escoitamos falar galego. Foi a través do personaxe da doce Teresiña, autóctona do lugar e vendedora de queixo de Curtis (?) na Praxa de Abastos de Vilagarcía.

Destacamos tamén a presencia no capítulo, inesperada, polo que sempre se agradece máis, do gran Roberto Vidal Bolaño.

Pero é a partir do minuto 49:50 cando comenza a escena máis trepidante, a persecución que culmina nas dunas da Area da Secada. Non contaremos mais, para non caer en spoilers por si deciden ver o capítulo enteiro. Non sabemos qué tería de malo para Juan Madrid topónimos como a Area da Secada ou o Campelo, pero o certo é que na serie o lugar recibe o nome de “A Punta da Mona”.

O “malo” é acorralado polos policías da Brigada.

Polo demáis, seguro que a escena lles enche de nolstalxia, e case non poderán crer que pasaran xa 25 anos. Semella xa difícil lembrarse que daquela os coches podían chegar ata a praia. E esta, gracias a unhas fermosas imaxes aéreas, podemos vela en marabillosos planos, como o que era, un espazo virxe e natural, aínda sen pasarelas, nun día nubrado e de vento, como tantos hai na Arousa.

FELIZ SOLSTICIO DE INVERNO DENDE QUILMA

Na Arousa as pedras falan, viven e observan. Por iso, cada ano, cando se produce o solsticio de inverno, homenaxeamos algún dos conxuntos máis característicos e impresionantes dos que dispoñemos, que non son poucos, para emular, dalgunha maneira ó Stonehenge. Comezamos o ano pasado có Con do Navío e nesta ocasión, o lugar ó que nos trasladamos foi Quilma, a ese especial monte e ó seu presunto menhir.

Punta Quilma, Illa de Arousa (imaxe: Marcos Cancelas Dozo)

Atopámolo nun lugar estratéxico. Por un lado, o muíño de auga e as praias de Carreirón en fronte. Por outro, o Areoso, na que seguramente é a perspectiva máis espectacular que se pode atopar do illote dende terra. Segundo os restos arqueolóxicos, Quilma formaría parte dunha liña que comenza cós restos funerarios do Areoso e que tería alí a súa continuación. De feito, en documentos antigos constátase a existencia do topónimo “Castro de Quilma”, algo que fai máis que probable a antiga existencia dun castro nesta zona.

Punta Quilma, Illa de Arousa (imaxe: Marcos Cancelas Dozo)

Especial atención merece unha estructura de catro metros que se alza inclinado alí, o máis parecido a un menhir que podemos encontrar en moitos quilómetros á redonda. De feito, este con chamou a atención do biólogo e xeólogo arousán Juan Poza, que alertou ós expertos sobre isto. E non podía estar moi desencamiñado, pois dende un primeiro momento considerouse que era necesario someter a estudo a rocha. E é que a natureza é ben caprichosa e unha gran parte da súa obra escapa á máis grande imaxinación humana. Aínda así, demasiado perfecta e demasiado trazada semella. Claro que, polo momento, os estudos non chegaron a resultados concluínten do que para nós xa sempre será un menhir.

Punta Quilma, Illa de Arousa (imaxe: Marcos Cancelas Dozo)

 

RAMÓN NETO GAÑA UN NOVO CERTAME LITERARIO

Estas datas especiais comenzan cunha gran nova, xa que o poeta Ramón Neto ven de gañar un novo concurso literario, o premio de poesía Eusebio Lorenzo Baleirón, que convoca o Concello de Dodro. Un galardón que se une a unha carreira literaria imparable. Ramón, nado na Illa de Arousa en 1975 reside dende moitos anos en Bruselas, onde exerce como docente. A súa traxectoria literaria comenzou en 2009, cando se proclamou gañador do XXII Premio Nacional de Poesía Pérez Pallaré có poemario “Estación única dunha illa”. En 2012 gañou o XVI Premio Miguel González Garcés pola súa obra “As lavandas adáptanse a todo erro de navegación” e en 2013 gañou o VIII Certame de poesía erótica Illas Sisargas por “Dominio Público”.

Facía xa tempo que dende Aguamorta queríamos facer unha homenaxe ós poetas arousáns, tanto os de onte coma os de hoxe, porque é unha gran fortuna que o noso pobo teña os seus poetas. Comezamos así con esta humilde pero merecida homenaxe a Ramón, un amigo ó que admiramos e cunha gran traxectoria á que seguiremos moi atentos. Moitos parabéns!

 

OS COMENZOS DO CINE NA AROUSA, ANO 1935.

Pode que o lembremos como a época dourada do cine na Arousa o asociemos a heroes tan dispares como Cantinflas, Superman ou Bruce Lee, ademáis dunha velliña có seu pano negro á cabeza, que se apostaba diante das portas dos cines Arosa e Capitol rodeada de lambetadas, onde ían todos os nenos a arremuiñarse. Pero o cine na Arousa tivo unha esplendorosa época nada máis chegar a luz eléctrica, precisamente, cando menos medios se dispuñan.

Rapaces agardando para entrar no Cine Arosa.

Un artigo publicado no xornal madrileño “La Estampa” cóntanos todo iso en primeira persoa. O xornalista de dito xornal, Lorenzo Carriba, pasou unha tarde na Arousa en marzo de 1935, só uns meses despois de que a Illa “proclamase” o seu estado independente. Os relatos que se suceden ó longo do artigo son unha testemuña excepcional para o presente, polo que sen dúbida non imos tardar en volver moitas veces a este documento.

De entre todas as historias que se van sucedendo ó longo desa tarde, atopamos o relato da nova sensación que percorría toda a Arousa: o cine. A xente cóntalle ó xornalista que dous alemáns (os irmáns Willisch) montaran unha central eléctrica, que estaba a chamar a revolucionar a vida cotiá. Así pois, só un mes despois de que a luz por fin chegara á Arousa, había xa dous cinematógrafos de cine mudo. Un terceiro sonoro inaugurábase, precisamente, a mesma tarde da visita do xornalista. O seu nome pode que lles sexa familar, O Capitol. Para que este funcionara, as luces das casas tiñan que estar apagadas, pero lonxe de importalles iso ós nosos veciños de entón, semella que se prestaban gustosamente.

Maurice Chevalier era o actor de moda na Arousa de 1935.

Foi así como as rapazas da Arousa andaban todas namoradas do galán da época, o actor francés Maurice Chevalier, gracias ó seu filme “El desfile del amor” (“The love parade” na versión orixinal). Unha película ésta do ano 1929, polo que tan só seis anos despois chegaba a proxectarse na Arousa.

Polo tanto, agora coñecemos que, ademáis da época na que conviviron os cines Arosa e Capitol, houbo un tempo no que na Illa eran tres os cines que había. A maxia do sétimo arte ten estas cousas.