LUME EN CON RETELLADO

Unha triste consigna se repite nos últimos anos en relación ós incendios forestais: cando xa o verán chega ó seu fin, e cando podemos comezar a sentirnos afortunados polos poucos incendios declarados durante a época estival, aparecen entón os lumes máis terribles. Iso foi o que aconteceu na xornada de onte domingo, cós lumes do Barbanza e o Salnés.

Na Arousa, a afectada foi a zona arbolada da praia de Con Retellado. O lume comezou a facerse visible sobre as tres e media da tarde, como unha broma pesada, nun día e a unha hora na que tanto a poboación coma os efectivos anti incendios poderían estar nunha actitude máis relaxada. Curiosamente, fai moi poucos meses esta mesma zona sufríu outro incendio, de menor gravidade naquela ocasión, xustamente tamén un domingo e tamén á hora de despois de xantar. Polo tanto, semella xa imposible pensar que o incendio non foi intencioado.

Afortunadamente, un camión de bombeiros non tardou en aparecer no lugar. E case ó mesmo tempo fixo o propio un helicóptero anti incendios. O feito de atoparse nunha praia fixo posible que se actuara con gran rapidez. Alí mesmo lle colocaron unha cesta e alí, á carón do incendio puido recoller auga. En poucos minutos, o incendio dábase por controlado,

Ó mesmo tempo, fumos tamén testemuñas do gran perigo que encerran estas labores anti incendios. Por unha parte e obviamente, os bombeiros que se enfrentan cara a cara coas lapas. Pero tamén o helicóptero, pois precísase dunha gran destreza para achegarse o máximo posible ó lume, e máis cando a presencia de árbores obriga a voar entre eles, coma foi o caso de Con Retellado, có gran perigo que iso supón.

O lume en Con Retellado interrompeu as plácidas sobremesas domingueiras dos veciños da zona. Moitos deles non dubidaron en achegarse até alí para contemplar con horror aquel feo espectáculo, aínda que tamén a xente se mostraba asombrada e agradecida pola rapidez coa que os efectivos lograron controlar a situación.

Agora só nos queda esperar que todos estes actos de terrorismo ecolóxico sexan investigados e castigado coma se merecen, todo o contrario do que estivo sucedento ata agora.

HISTORIAS DO CEO DE VERÁN

Nesta época do ano, son moitas as miradas que nas apacibles noites de verán, se dirixen ó ceo. Na maior parte das ocasións débese á esperanza de ver as célebres “choivas de estrelas”, aquelas que cando eramos nenos pensabamos que ían ser coma centos de luceciñas máxicas que caían sen cesar do ceo.

Como ben sabido é, esa actividade require moita máis paciencia e algún que outro coñecemento. O caso é que o ceo é todo un espectáculo do que moitas veces nos esquecemos, para o cal só necesitamos un espacio aberto ó aire libre e os nosos propios ollos, e a súa observación pode resultar moito máis entretida do que nos podería parecer nun principio.  A saber:

A parte das estrelas e constelacións habituais, ollando o ceo de verán podemos tentar localizar os planetas que máis preto están da Terra. Neste senso, Mercurio resulta máis esquivo, pero Venus adoita ser máis visible, aínda que tamén depende da época do ano.

Un dos elementos máis numerosos que imos atopar van ser os satélites. Se observamos fixamente calquera punto do ceo, de seguro que atopamos, de entre as estrelas, un punto brillante pero que non cintila, que percorre unha traxectoria continua. Eses son os satélites, esas naves espaciais fabricadas na Terra que teñen cada un a súa función, e que fan que a nosa vida diaria sexa moito máis sinxela. Poden ser centos deles, dos que os máis coñecidos son a Estación Espacial Internacional (ISS), o Telescopio Espacial Hubble (HST) ou os satélites de comunicación Iridium.

Non podían faltar nesta listaxe, xa as mencioamos antes, as estrelas fugaces que, malia as consabidas datas de agosto que se lles atribúen, poden aparecer calquera noite e en calquera momento. O que ocorre e que é tan curta a súa duración que pode que só as vexamos de reollo, ou que a súa visión sexa tan repentina que aquel desexo que tiñamos preparado para cando as viramos, se esqueza por completo mentres observamos esa efémera explosión de luz.

Tamén podemos probar a atopar as diferentes e numerosas constelacións. Para iso necesitaremos máis tempo e paciencia, así como mapas do ceo ou aplicacións de telefonía axeitadas. En todo caso, toda esa busca de constelacións empeza pola localización da Osa Maior e a Osa Menor (tamén coñecidas coma os “cazos”) e a estrela polar que se atopa entre elas.

Tamén é importante a localización da estrela polar para a realización dun “experimento” fotográfico chamado “startrail”, como a que nos amosa hoxe a nosa Aguamorta, realizada no ceo da Arousa. Aproveitando o movemento de rotación da Terra, imaxinamos que o fai sobre un eixo, que será a estrela polar. Iso xunto cunha longa exposición dará lugar a unha fotografía na que semella que as estrelas se moven. Claro, non se moven, facémolo nós.

Como diciamos, pode que o ceo sexa o lugar máis máxico e misterioso que poidamos observar, sobre todo tendo en conta que, pola súa condición de infinito, nunca acabaremos por coñecelo todo, nin sequera o suficiente. A observación pode resultar apaixoante e hipnótica, porque nunca podemos evitar, aínda que non o recoñezamos,  que temos a esperanza de que o descoñecido, o non identificado, se amose algún día diante dos nosos ollos.

A FERVERZA DO TOXA. CAMIÑOS DE MISTERIO E NATUREZA.

(imaxe: Marcos Cancelas Dozo)

Na parroquia de Pazos, no concello de Silleda, atopamos unha das paisaxes fluviais máis espectaculares de Galicia. Aquí, preto da súa boca, o río Toxa salva un desnivel de máis de trinta metros. Para chegar alí, estreitos sendeiros son abrazados por carballeiras, bidueiros, salgueiros,… os sons da fauna mestúranse cós sons das augas, sinal de que a gran fervenza non está xa moi lonxe. O bosque rebosa das cores do outono, ateigados dos seus característicos verdes, ocres e marróns e as abondosas choivas dos últimos días dan lugar a un río cheo, inquedo e nervioso. Unha vez se chega alí, é inevitable que a nosa mirada fique hipnotizada por esa corrente que cae con violencia. Mais, seguro que non é mala recomendación que, por uns intres, pechemos os ollos e nos concentremos nos sons que nos rodean, deixándonos levar por esa outra forma de beleza, a dos sonidos, que tantas veces nos pasa desapercibida. Asegurámoslles que, durante todo o tempo que a nos Aguamorta permaneceu alí, todos os compoñentes da paisaxe que a rodeaba, tan fermosas e insospeitadas, rememoraban unha orixe natural. Máis, a través do misterioso obxectivo da cámara fotográfica, que tan a cotío é capaz de recoller tantas cousas que non podemos ver, desvelaron a presenza de criaturas misteriosas, currunchos gardiáns de segredos e camiños de destinos incertos. Unha razón máis para non perderse a nosa galería fotográfica.

A FERVENZA DO TOXA

(imaxe: Marcos Cancelas Dozo)

(imaxe: Marcos Cancelas Dozo)

(imaxe: Marcos Cancelas Dozo)

(imaxe: Marcos Cancelas Dozo)

(imaxe: Marcos Cancelas Dozo)

(imaxe: Marcos Cancelas Dozo)

A ATRACCIÓN DO ALBARIÑO

As festas do viño Albariño de Cambados, finalizadas na pasada fin de semana, facían este ano a súa 60 edición.

De entre todas as cousas salientables deste aniversario, a nosa Aguamorta decidiu achegarse a unha das cousas imprescindibles en toda canta festa haxa: as atraccións.

Moito máis vistosas e espectaculares de noite, as atraccións enchen de cor e música os recintos.

Son frecuentadas principalmente por familias e grupos de adolescentes, cunhas vidas que seguramente, moito han de contrastar coas dos feirantes.

A cotío son escenario dos primeiros amores, ó ser as atraccións o lugar preferido dos adolescentes que por primeira vez saen pola noite lonxe das miradas dos pais.

Unha das grandes tendencias dos últimos anos, camiñar dentro dun enorme globo.

Quén non tratou de roubarlle un bico a aquel primeiro amor, estando suspendido no aire e aproveitando o seu medo ás alturas?

Malia a ausencia da nora, raíña de todas as atraccións e reservadas só para as grandes urbes, a espectacularidade das luces e cores é máis que evidente.

Axenas a estatuas polémicas e clandestinas, as atraccións son un gran exemplo de beleza cotiá.

Sempre presente nos nosos recordos, as atraccións adoitan ir vencelladas ós mellores veráns das nosas vidas.