A PROCEDENCIA DO MEXILÓN: DIFERENCIAS IRRECONCILIABLES.

Fai uns días o sector do mar recibía case con incredulidade a nova de que a Eurocámara propoñía retirar a obriga ós fabricantes conserveiros de especificar o país de procedencia dos produtos. Así pois, o organismo que debería loitar pola defensa do sector, pretende dar unha ventaxa impagable ás especies foráneas. Segundo a eurodiputada Carmen Fraga, a cabeza visible desta iniciativa, as características dos produtos que se consumen supoñen unha información “nada relevante”, na súa opinión.

Entre o mexilón chileno e o galego “non hai cor”.

O sector do mar non tardou en mostrar a súa preocupación, algo que está máis que xustificado. Así, a introdución de mexilón chileno e o progresivo aumento da súa importación foi motivo de grandes danos na produción do mexilón galego. Por outra parte, tamén se deron casos como o ocorrido en marzo de 2011, cando o Consello Regulador do Mexilón de Galicia denunciou á conserveira Conservera de Rianxo SA logo de comprobar que en varias das súas latas os mexilóns eran de orixe chilena e non galega, tal e como se lle daba a entender ó consumidor.

Sexa como sexa, as diferencias entre as dúas especies son evidentes a simple vista. O mexilón chileno é dunha cor branca, case transparente, moi lonxe da característica cor encarnada do mexilón galego, que ademáis posúe unha carne máis consistente. Pero a gran diferencia, sen dúbida, está no sabor. O chileno é un mexilón que resulta case insípido, o que o deixa sen competencia ante un mexilón coma o galego, que absorbe todos os sabores do mar, até o punto de que a xente adoita preferir consumilo ó vapor, da maneira máis natural posible. Todas son cuestións estas que pode que axiña teñamos que ter en conta cada vez que abramos unha lata.